Nicolae Spătaru
het lezen van de muur (citirea zidului)
als door een wonder
heel gebleven
in de loop van de
geschiedenis
schrijft de muur
achter in de tuin
mijn biografie
hij beschikt over
een geweldige levenservaring
bezit een brede
kennishorizon
bij een biertje in
een moment van oprechtheid
biechtte hij me op
dat sommige van
zijn bakstenen
de sorbonne hebben
gedaan
dat hij aan het
begin van zijn loopbaan
behoorlijke
belangrijke functies bekleedde
dat hij
hooggeplaatste familieleden had en heeft
en dat hij sinds
een tijdje
omdat hij iemand
zonder grote ambities is
ook afstand heeft
gedaan van zijn lijfwacht
het volk der muren
(zei hij!)
is niet alleen heel
godsdienstig
maar doet ook aan
voorouderverering
ieder muur
beschouwt het als een plicht en eer
om een ereplaats in
te richten
voor een afbeelding
van de chinese muur
tot tranen toe
geroerd
vertelde hij me
over de wal van trajanus
(ze zijn volle
neven)
over jericho hebron
vaticaan
en over andere
muren
die het aanzicht
van de wereld goed hebben gedaan
(zijn gezicht
straalde van een rotsen trots)
het werd een steeds
boeiender gesprek
maar op een gegeven
moment – met zijn verontschuldiging –
vertelde de muur me
dat het tijdstip was aangebroken
waarop hij zich
gewoonlijk terugtrok
achter zijn
schrijftafel
de schitterende begoocheling van don quichot (strălucitoarea iluzie a lui don quijote)
het derde
millennium wast zijn doorzichtige voeten
in onze tranen (van
vreugde? van pijn?)
drinkt vervolgens
rustig zijn koffie met tijm
en wacht op
verheugend nieuws
van de afdeling
intensive care
in deze chaos
tussen de millennia
gaan defecte
klokken helemaal uit hun bol
we worden belaagd
door een meute
valse uren en minuten
die aan ons knagen
als waren we een eenvoudige prooi
het is tijd
vrienden
om mijn mening over
de wereld en over alles
te herzien
europa wenst niet
langer rekening te houden
met mijn dromen en
opvattingen
onze vriend grig
chi
probeert ons ervan
te overtuigen
dat binnen het 14e
leger
dergelijke fouten
kei-hard
worden aangepakt
uiteindelijk zal ik
een grote trom
moeten nemen
en daarop moeten
trommelen
tot ik niet meer
weet wie ik ben
en ik parmantig
door europa reis
zonder me iets aan
te trekken
van de kleuren van
de verkeerslichten
van de omfloerste
blikken van de hoeren
de trom roeren en
roepen:
uren te koop! koop
uren!
uren van het derde
millennium!
en om mijn nek
fladdert uitzinnig
als een stropdas
de schitterende
begoocheling van don quichot
ik weet zeker
dat het een
lucratief handeltje wordt!
uren te koop!
uren van het derde millennium!
sancho ouwe jongen
geef ze hun
wisselgeld!
Niciun comentariu:
Trimiteți un comentariu